“Ah Leyla Leyla Leyla etme bu nazı,” diyor Erkan Oğur.

Yağmur saatlerdir dinmedi. Bozkırın ortasında dümdüz yol alıyorum. Ellerim sabit, gözlerim sabit. Ön camdaki manzaranın en hareketli ögesi silecekler. Otomobil sapsarı ovada yavaşça yol alan bir hızlı tren gibi hissettiriyor. Ankara’ya çok kalmadı.

TRT Türkü kanalı tek seçenek olmasına karşın mecburiyet duymaksızın yayını keyifle dinliyorum. Büyük sanatçı Erkan Oğur, Leyla’ya seslenmeyi sürdürüyor. Bu alanı uzun zamandır takip ediyorsanız Leyla’yı tanıdığınızı ve hatırlayacağınızı düşünüyorum.

Altı yıl önce sahip olduğum 1994 BMW 320i Coupe’ye naifliğinden ötürü Leyla ismini vermiştim. Otomobili yaklaşık 90.000km boyunca Bodrum-İstanbul arasında kullanan Aydın Bey, otomobilin bana devrinden kısa süre sonra vefat etmişti. Leyla beyaz renkli, kusursuz ve zarif bir coupe idi. Onu bugün yollarda göremezsiniz çünkü hak ettiği şekilde özel bir koleksiyona dahil edilerek trafikten çekildi. Halen Leyla’yı arada bir ziyaret ederim. Gövdesine dokunur, kabinini koklar, Aydın Bey’i anar ve iki şeye sevinirim: Onu yolda kullanan son sürücü olmama ve otomobilin neredeyse fabrika kondisyonunda korunmasına. Leyla’nın fotoğraflarını görmek isterseniz Instagram profilimde aşağılara inebilirsiniz.

Leyla galerici ifadesiyle ‘dolu’ bir otomobil değildi. Plastik tabanlı gövde kitinden kumaş koltuklarına kadar sade, zarif ve galerici düşmanı bir donanımdaydı ki Alp Beyazı gövde rengi ve 15 inçlik ‘bottlecap’ jantları bunu önemli ölçüde pekiştiriyordu. Otomobilin donanımsal sadeliğinden beslenen zamansızlığı beni çok etkilemişti ki konuyla ilgili zevkim halen değişmiş değil.

Nitekim aradan uzun zaman geçse de Leyla bir şekilde aklımda kalmayı sürdürdü. Son bir yıl içerisinde E36 sedan arayışına girdim ancak altı silindirli ve manuel şanzımanlı örnekler içinde kayda değer bir otomobil bulamadım. Sebeplerini biliyorsunuz. Sonra bir pazar günü fotoğrafta gördüğünüz otomobille karşılaştım. Doğrusu niyetim yeşil renkli bir E36 sedan edinmekti ancak Leyla ile aynı donanımda hazırlanmış bir 320i sedan görünce işler değişti. Gövde renginden direksiyonuna, kondisyonuna ve hatta kilometresine kadar Leyla’ya bu kadar yakın bir otomobil bulmuş olmamı nasıl yorumlamam gerektiğini halen bilmiyorum. Bir takipçim bugün Instagram’da yorum yapmış, güzel söylemiş: Leyla dört kapıyla yeniden can buluyor.

Bir yerde duruyor, birkaç fotoğraf çekmek için dışarı çıkıyor ve saniyeler sonra ıslanmış bir kazakla otomobile geri dönüyorum. Yeni bir otomobile duyulan yabancılığı bu kez pek duymuyorum diyebilirim. Mühendis kafam 27 yıllık bir makinenin nasıl bu kadar rafine kalabildiğini anlamaya çalışırken, içimdeki çocuk ise otomobilin ilk sahibi Zeki Bey’e ısrarla teşekkür ediyor. Bu arada dört kapılı Leyla’nın çok uzun bir hikayesi yok. Otuzlarda doğan Zeki Bey onu 1993 yılında satın alıyor ve 2015 yılında vefat edene kadar yaklaşık 85.000km boyunca kullanıyor. Servis kayıtlarına baktığınızda kendisinin otomobiline obsesyon seviyesinde bağlı olduğunu görebiliyorsunuz ki ölümünden sonra Zeki Bey’in eşi otomobili aynı özenle saklamayı ve gözden uzak tutmayı tercih etmiş. Ve Zeki Bey’in manevi emaneti bugün yeni evine doğru yol alıyor.

Ankara’ya vardığımda hayli yorulduğumu hissediyor ve geceyi burada geçirmek üzere üniversitedeki ev arkadaşlarımdan birinin evine gidiyorum. Eyyüp beyaz otomobili görünce kapalı otoparkın kendisine ait tek araçlık yerinde bulunan Clio’sunu dışarı alıyor ve misafirine yer veriyor. 

Ankara’da üzerime her an bir şey düşecekmiş gibi hissetmediğim nadir günlerden birisi… O halde uzun zamandır görüşmediğim arkadaşımla hasret giderdikten sonra huzurla uyuyabilirim. Hoş geldin dört kapılı Leyla!

*