Bavyera, İsviçre ve Kuzey İtalya Alplerinin meşhur dağ geçitlerinde, özel spor otomobillerle, çokça sürüş yapma fırsatı bulmuş bir otomobil severim. İroniktir ki bu geçitler içinde, sürüş deneyiminin yoğunluğuyla beni en çok etkileyeni pek meşhur değil: Avusturya’nın Hahntennjoch Geçidi (‘han-tın-yok’ diye okunuyor) azametli doğası, süper modelleri kıskandıran kıvrımları ve asfalt kalitesiyle beni çok etkilemiş fakat müthiş inadı yüzünden iki ucu arasında bir tam geçiş yapmama fırsat vermemişti.

Bende bir çeşit takıntıya dönüşen bu geçitte ilk denememi Abarth 124 Spider ile yapmış ancak çabucak pes eden Brembo frenler yüzünden karşıya geçememiştim. İkinci denememde işimi sağlama almak için yepyeni bir BMW M2 Competition’ın direksiyonuna geçmiş fakat bu kez de doğanın engeline takılmıştım. Geçidin azametli doğasından söz etmiştim değil mi? Geçitteki eski hikayelerimi buradan, buradan, buradan ve buradan okuyabilirsiniz.

Üçüncü denemem gerçek bir deneme sayılmaz çünkü bu kez hedefim Hahntennjoch değildi. BMW M140i otomobilimin direksiyonunda, sadece yakınlardan geçiyordum… “Denemeye değmez mi?” sorusunu sorduktan birkaç saat sonra, hayatımın en özel sürüşlerinden birini yapıyor olacaktım. Bu sürüşü İtalya’dan yazdığım kısa bir not ve Leica M6 kameramla Kodak Portra 400 filme kaydettiğim bazı fotoğraflarla dijital günlüğüme iliştiriyorum.

***

Otelde sabahın ilk yumurtası kırılmamışken, Münih’ten yola çıkıyor ve güneye, Enzo Ferrari’nin evi Modena’ya doğru sürüşe başlıyorum. Avusturya sınırını geçtiğimde, navigasyon ekranında tanıdık köylerin isimleri beliriyor. Geçen Mayıs ayında çığ yüzünden kapalı olduğu için bana ve M2 Competition otomobilime yol vermeyen Hahntennjoch Geçidi’nin Kasım’da açık olacağına hiç ihtimal vermiyorum. Yine de üçüncü kez denemeye değmez mi?

O akşam autostrada üzerinde 110km/s sabit hızla yol alırken gün içinde olanları zihnimde tekrar tekrar oynatıyorum: Hahntennjoch açıktı, bomboştu, karla kaplıydı… Gran Turismo teaser’ı gibi görünen bu sürüş cennetinde 340bg’lik arkadan tahrikli bir ateşli hatchback ile tek başımaydım. Yaklaşık üç saat boyunca sadece sürüş yapmış ve yoruldukça fotoğraflar çekmek için mola vermiştim. İlk iki denememde beni yoldan çeviren Hahntennjoch bu kez müthiş bir cömertlik göstermişti.

Yoğun sürüş deneyimi, soğuk hava ve 2000 metrede kardan yansıyan sert güneş ışığı bir araya gelince enerjim beklediğimden çok daha çabuk tükeniyor ve otoyolda birkaç kez başım öne düşüyor. Yakıt tankları eşek idrarıyla doldurulmuş gibi görünen bir istasyonda mecburen duruyor ve bir kahve daha alıyorum. Neyse ki İtalya’da kötü kahve içmek söz konusu değil… İçeriden Coşkun Aral kadar yelekli bir pompacı çıkıyor ve yakıt almayacağımı anlayınca bozuk bir yüz ifadesi takınıyor. Ona bir sigara veriyorum derken Leica kameram ilgisi çekiyor, biraz sohbet ediyoruz ve makaramdaki son birkaç kareyi onun için kullanmaya karar veriyorum.

36 kare tükendiğinde, yorgunluktan makarayı geri sarmayı unutuyor ve kameranın kapağını açtıktan birkaç saniye sonra hatamı fark ediyorum. O anda pompacının tüm aile bireylerine küfür ederek kapağı tekrar kapatmama rağmen filmin bir bölümü hasar görüyor. Keyfim kaçsa da Enzo Ferrari’nin köyünde buna üzülecek değilim, yarın görmem gereken bir hiper otomobil sergisi var.

Şimdi tekrar yola koyulmalıyım.

***

SON