Marmara sahillerinde Volkswagen Scirocco ve ismini aldığı ılık bahar rüzgarlarıyla yaptığım 1500 km’lik yolculuğun hikayesine geçmeden önce bu yolculuğu yapmamı sağlayan VW Gaziantep Bayii Şahintaş Otomotiv’e peşinen teşekkür ederim.

30 Mart Cuma günü sabahı, yerden 14.000 feet yukarıda, Scirocco ile geçireceğim üç günün planını yapmaya çalışıyordum fakat beynimin kıvrımlarında hız yapıp odaklanma problemi yaşamama neden olan bir soru vardı: “Scirocco’nun sürüşü, Scirocco’nun duruşu gibi olacak mı?” Daha önce umut bağladığım bazı otomobiller beni hayal kırıklığına uğrattığı için fazla beklentiye girmeyip, yapacağım sürüşü bekledim.

Ayaklarım tekrar yere basıp Sabiha’dan çıktığımda, fırtına mavisi rengi ve interlagos jantlarıyla ötede beni bekleyen bebeği gördüm. “Güzelliğin on par’etmez, bu bendeki aşk olmasa!” demeye hazırlanıyordum ama Allahım, bu otomobil gerçekten güzeldi. Kayıtsız kalınmayacak bir güzellik… Yanına vardım, otomobili bize getiren kibar VW yetkilisiyle tanıştım ve ön yolcu koltuğunu fotoğrafçıma bırakıp (Nezaketten değil, arka kısmı merak ettiğimden) otomobilin sağ arka koltuğuna oturdum. Arka tarafın bir coupe için oldukça tatminkar olduğunu söylemeliyim. Diz ve baş mesafesiyle ilgili herhangi bir sorun yaşamadım fakat dizimin ön koltuğa, başımın tavana değmemesi huzurlu bir yolculuk yapmamı sağlamadı çünkü o an şiddetle direksiyonun gerisine kurulmayı arzuluyordum.

Koltuk-ayna ayarları ve eşya yerleşiminin ardından Marmara’nın etrafını dolaşacağımız rotanın ilk durağı olan Gebze’ye doğru yola koyulduk. Orta şeritten sakin sakin ilerlerken, direksiyonunu tuttuğum güzelle ilgili ilk dikkatimi çeken noktalar şunlar oldu: İç mekan tasarımı aracın dışı kadar çarpıcı olmaktan ziyade klasik VW havası ve kullanışlılığına sahip, koltukları çok güzel ve görüş açılarına alışmak biraz zaman istiyor.

Gebze’de verdiğimiz öğle yemeği molasının ardından tekrar yola çıktık ve üstünde “Körfez” yazan bir tabela, hiç aklımda yokken, içimdeki Stig’i ortaya çıkardı. Kısa zaman önce yeniden faaliyete giren Körfez Pisti’ni görmek istiyordum ama bu ziyaret planda olmadığı için, gaz pedalını döşemelere yaklaştırıp tempoyu biraz artırdım. 1.4 litrelik TSI’ın 160 hp gücü ve 240 nm torku, asfaltı parçalayacak bir performanstan ziyade ılık bir rüzgar estirip, tatlı bir tebessüm uyandırıyordu. Toplamda 162 beygirle birlikte Körfez Pisti’ne vardık ve fazla kasmadan attığım birkaç turun ardından Scirocco’nun bir “yol otomobili” olduğunu, pist sürüşleri için biraz yumuşak kaldığını anlamıştım.

Körfez’den çıkmış, Gölcük’e doğru devam ediyorduk. Bir ara sağımda oturan fotoğrafçım Kutalmış’a döndüğümde yüzünün Rosso Corsa renklerine büründüğünü gördüm. Yediklerinden biri dokunmuş, her yanı kıpkırmızı olmuştu. O an sert ve gürültülü bir frenle durup, onu dışarı attıktan sonra patinajlarla yoluma devam etmek istediysem de bir yol filminde olmadığımız için kendisini doğruca Gölcük Devlet Hastanesi Acil Servisi’ne götürdüm. Bense acil koridorlarını koklamak yerine, daha güzel kokuların peşine düşmüş, Gölcük’ü tepeden gören bir dağın yamaç yollarında, usul usul yağan yağmur eşliğinde dağ havası soluyordum. Hastaneye dönüş yolunda ise Scirocco’nun marifetlerini görme zamanı gelmişti. Enli iz genişliği ve alçak ağırlık merkezi, otomobilin ıslak zeminli u virajları yutmasını sağlarken, her virajda aracın gövde kontrol yeteneğine saygım biraz daha artıyor, hayal kırıklığına uğramadığım için pis pis sırıtıyordum.

Süpermodel kıvrımlarına sahip Karamürsel sahil yolunu ve Yalova’yı geride bırakıp Bursa’ya doğru devam ederken bulutlar güneşle tutuştuğu kavgayı kazanmış, yağmur iyiden iyiye yağmaya başlamıştı. Uludağ’ın meşhur dağ yollarında birkaç güzel fotoğraf çekmek umuduyla kahverengi “Uludağ” tabelasını takip ettim. Yükselti arttıkça yağmur bastırıyor, yer yer sis etkili oluyordu. Yaklaşık 15 km tırmandıktan sonra yağmur, yerini kara bırakmıştı. Her virajda hayatın kaygıları uzaklaşıyor, yerine safkan sürüş zevki geliyordu. İnişler, çıkışlar, ıslak ve karlı zemin, yağmur sesine karışan motor sesi… Fotoğrafçım birbirinden güzel fotoğraflar çekerken, ben hayatımın unutulmaz sürüş tecrübelerinden birini yaşıyordum.

Bursa’dan sonra, yağmur bizi uzun süre yalnız bırakmadı ve vakit geceyarısına yaklaşırken, konaklamak üzere Bandırma’ya girdik. Bandırma’nın en güzel otelinde kalmak umrumda değildi fakat Scirocco kesinlikle Bandırma’nın en iyi otoparkında kalmalıydı. Ucuz otel odamdan gördüğüm pahalı otopark manzarasına son kez bakıp, günü noktaladım.

Ertesi sabah Bandırma’da yaptığımız kahvaltı ve sahil yürüyüşünün ardından Erdek’e doğru yola çıktık. Kapıdağ Yarımadası’nın sahil yollarında fotoğraflar çektik, zeytinlikleri dolaştık ve yolumuza devam etmek üzere tekrar Bandırma’ya döndük. Gözlerimiz bozkır sarısına öyle çok alışmıştı ki solumuzdaki denizanası cenneti bile bizde “Dust in the wind” etkisi bırakıyordu ve bu moddan hiç çıkmadan Biga ve Lapseki üzerinden Çanakkale’ye doğru devam ettik.

Akşamüzeri Eceabat feribotunun içinde yolculuk ederken aklıma İlyas Salman’ın Sarı Mersedes filmindeki feribot sahnesi geldi ve huylanıp derhal aracı terk ettim. Boğazın sert esintisini ısıtmakta cılız kalan güneş yavaş yavaş alçalırken tek isteğim, hava kararmadan önce Şehitler Abidesi’ne ulaşmaktı. Feribottan indik ve Gelibolu’nun muhteşem yollarında, burnumda çam kokuları, kulağımda Scirocco’nun sesiyle abideye doğru ilerliyordum. Bu defa hissettiğim, sürüş zevkinden fazlasıydı. Gelibolu, insanın içini bir tuhaf yapıyor; biraz gururlu biraz mahzun hisettiriyordu.

Güneşe Şehitler Abidesi’nde veda ettikten sonra yeniden İstanbul yollarına düştük. Scirocco’ya iyiden iyiye alışmış, yolculuğun tadını çıkarıyordum. Otomobil, gaz pedalıyla olan münasebetimi seviyeli tuttuğumda, 5.5 litrelik yakıtla 100 km gitme sözü veriyor; ayarı biraz kaçırınca Ajda Pekkan’ın “İçiyorum” şarkısını mırıldanmaya başlıyordu. Gaza ne kadar basarsam, şarkıyı o kadar net duyuyordum. Birkaç saat sonra İstanbul’a vardık ve yorgun bedenlerimizi rahatsız çekyatlara bıraktık.

Geçmiş zamanda yazılmış hikayemizin ardından, sizlere Scirocco ile ilgili test notlarımı da aktarıp yazımı noktalayacağım. Otomobille ilgili aklımda kalan tek olumsuz nokta 18 inçlik jantlar… Virajlarda çok iyi yanal tutunma sağlasa da, uzun yolculuklarda yarattığı yol gürültüsü rahatsız edici oldu. Eğer sıkça uzun yol yapıyorsanız 17 inçlik jantları tercih etmeniz isabetli olacaktır. Şimdi ise iyi haberleri sıralıyorum: Scirocco, “Otomobilim Adriana Lima gibi görünsün, sportif ama şehir içinde kullanımı rahat ve ekonomik olsun, satın alırken ÖTV yüzünden canım yanmasın ve 4 kişiye rahatça yolculuk ettirebilsin” diyenlerin otomobili. Bir tanesini satın almak istiyorum; mümkünse R olsun!

Kutalmış Mehmet’in 80 fotoğrafından oluşan galeriye aşağıdan ulaşabilirsiniz.