İtiraf edeyim. Ondan inanılmaz korkuyorum. F-Type ile aynı otoparkın içinde olmak, hayvanat bahçesinde vahşi bir kediyle aynı kafesin içine girmek gibi… Gözlerine bakmamaya çalışarak yanına usulca yaklaşıp, kuyruğumu bacaklarımın arasına kıstırıyor ve sürücü koltuğuna yerleşip kapıyı içeriden kapatıyorum.

Hafta sonu standartları için vakit yeterince erken… Bronz START butonuna bastığım anda gürültü kopuyor. Kaba, tok ve yırtıcı soğuk çalıştırma sesiyle irkiliyorum. Etrafta şaşkınlığımı yakalayabilen birilerinin olup olmadığına usulca göz atıp, korktuğumu belli etmemeye çalışıyorum.

Koltuk ayarı, tamam. Hayır, tamam değil! Hangi ayarı yaparsam yapayım kalça kaslarım kasıldığı için rahat edemiyorum. Baktım sırtım çoktan ter içinde kalmış, biraz sakinleşmek için radyoyu açıp havayı koklamanın ve otomobile alışmaya çalışmanın mantıklı olacağına kanaat getiriyorum. Peki, bu şey beni neden korkutuyor?

David Gilmour’un solosu bitene kadar düşündükten sonra korkumun sebebini anlıyorum… F-Type, güzelliğinin farkında olan tehlikeli kadınlara benziyor. Ya da şöyle ifade edeyim: Lana Del Rey’i nefis bir gece kıyafeti içinde hayal edin. Yüksek topuklar, sırt dekoltesi, koyu göz makyajı… Esiyor! Hiç kusura bakma beyefendi, 007 değilsen bu kadına ancak “İyi akşamlar!” diyebilirsin. Dahası, küçük bir yanlışında bu güzel kadının çantasından çıkacak silahla eşek cennetine yollanma ihtimalinin olduğuna da hayal et. Öyle ya, arka tekerlekleri kilitli diferansiyel vasıtasıyla çeviren 380 beygirlik süperşarjlı bir V6’dan barış şarkıları söylemesi beklenmez.

Ki, otomobilin çalışma anındaki kükremesi bunları doğrular nitelikteydi.

***

Bir saat sonra

Hani aslanlara fısıldayan bir adam var: The Lion Whisperer. Kendisinin YouTube kanalındaki videolara göz atacak olursanız, geriden ürkütücü biçimde koşarak gelen yırtıcıların beyefendinin boynuna atladıktan sonra nasıl evcil birer kediye dönüştüğünü görebilirsiniz. Dışarıdan bakanlara tedirginlik verse de insan ve vahşi kedi arasındaki bu samimiyetten etkilenmemek elde değil.

Üçüncü köprü inşaatının ruhsuz ve karanlık manzarasına gömülen F-Type ile bu kadar kısa süre içerisinde kurduğum samimiyet dışarıdan bakanlara, benzer şekilde, tedirginlik verebilir. Çünkü vahşi bir kediye sarılmanın ötesine geçtiğimi ve bu kedinin sırtına atlayıp dehlemek noktasına eriştiğimi hissediyorum. Virajlar virajlara bağlandıkça, ilkin tehditkar bakışlar savuran, dişlerini gösteren ve her fırsatta hırlayan bu hayvanın özünde gayet evcil olduğunu anlıyorum. Devir göstergesi kırmızı çizgiye yaklaştığında mızrakla avlanmış bir ayı gibi homurdanan F-Type, gaz pedalını bıraktığım anda mızrağı gövdesinden çıkarıyor, makineli tüfeğini eline alıyor ve başlıyor havaya ateş etmeye… Şaka değil, en sevdiğim orman yolları, en sevdiğim orman yolları olalı böyle bir bombardıman görmemiştir. Egzozun sessizliğe yaptığı bu işkence, tadına doyulmaz bir rock klasiği değildir de nedir?

Öndeki motorun ve arkadaki çekişin tam ortasından yükselen kahkahalarım bile egzozu bastıramıyor ve bir zaman sonra yorulup, uygun bir yerde sağa çekiyorum…

Sesi, gaz tepkileri, arkasını bırakma hevesi, kontrol duygusu, sesi, direksiyonu, vahşiliği, uysallığı, iç tasarımı, sesi, dış tasarımı, jantları, karbon parçaları, sesi, uzun kaputu, kırmızı gövdesi, egzoz çıkışları, hareketli arka kanadı, sesi, kapı kolları, vites kulakçıkları, sesi…

Dur. Düşünmeyi bırak. Toparlan. Manzarayı izle. Derin nefes al. Sakince evine dön.

Tabii böyle bir şey mümkünse…

Fotoğraflar: Alp Emre Göksel (@alpgoksel)