Kış aylarında yapılan bütün yolculuklarda, dışarı çıkılan ilk anın soğuğu keser. Tabii bir uzun yol otobüsü muavini değilseniz. Doğa bütün insanlara kış yolculuğu titremesi diye bir şey vermiş fakat bu sırada muavinleri pas geçmiş olmalı. Yoksa içerideki atleti gösterecek kadar ince bir gömlekle, sıfırın altında kalan soğuklarda, yaz tatili içkisi yudumlarcasına rahat çekilen sigara nefeslerine başka bir anlam yükleyemiyorum.

Kapıyı içeriden aralamamla beraber, Sin City filmine yakışır bir rüzgar çığlığı duyup geri çekildim. Kapı halen aralık olduğu için ıslığı duymaya devam ediyor ve az önce yüzüme çarpan soğuğun klasik ‘ilk an soğuğu’ olup olmadığını düşünüyordum. Rüzgarı yenmek maksadıyla B direğine yakın bir yere yasladığım omuzumun önderliğinde dışarı çıktım. Binlerce mikroskobik ok yüzüme yüzüme saplanırken muavinlerin koruma kalkanını nereden bulabileceğimi, deniz kenarında yaptığım kahvaltıdan sonra 2000 metre yaklaşığım güneşin burada ne işe yaradığını ve otomobilin tekrar çalışmama ihtimalini sorguladığımı hatırlıyorum. Öyle bir soğuktan bahsediyorum ki, beş yıldır hayatımda olan ve bir kez bile aksamayan otomobilimi sorgulattı bana…

Çukuryurt Geçidi, Akdeniz ile İç Anadolu’yu kavuşturan sayısız dağ geçidinden bir tanesi. Denizden 1925 metre yukarıda olan ve dünyanın en tehlikeli yolları listesine adını yazdırmayı başaran bu geçidin açık havasında kaldığım onuncu saniyeden itibaren içime öyle acı bir korku yayıldı ki, telaşla birkaç fotoğraf çektikten sonra, otomobile koşar adımlarla dönüp kapıyı kilitlediğimi hatırlıyorum. Dünyanın çatısında yalnız kalmış ve aşağı düşmekten ürkmüş bir çocuk gibiydim.

1.3 litrelik dört silindirli cılız makine geleneği bozmayıp bir kez daha çalıştı ve yamaçlar boyunca hareketsiz yatan dev bir yılana benzettiğim yollar vasıtasıyla çatıdan inerken, ıslığımda Robert Rodriguez bestesi olan Sin City End Titles şekillendi. Sebebini bugün bile anlayamadığım o yoğun korkuya rağmen, sürüş deneyimlerime bir geçit daha eklemiştim. Mutluydum.